06-07-2012 203km in 8h / 2514 hoogtemeters / ~ 25,4kmh / ~ hartfrequentie 134/min

Breed lachend – verrast dat ik er al ben – fietst de organisator op me af aan de voet van de gevreesde La Planche des Belles Filles. Hij is net boven geweest. ‘6 kilometer lang met halverwege een vreselijk steil stuk, daar moet je even doorheen – wanhoop niet!’, roept hij me toe. En die aangelegde 300 meter op de top met stijgingspercentage van 28% dan? vraag ik me af. Veel tijd om hierover na te denken krijg ik niet, het is inderdaad steil. Na enkele kilometers iets vlakker, 11%, mijn lichaam ontspant zich, om vervolgens aan het volgende stuk van gemiddeld 15% te beginnen. ‘Wanhoop niet’, hoor ik in mijn hoofd. Dan eindelijk de parkeerplaats, de oorspronkelijke finish. Sinds een maand is het laatste, extreem steile stuk van de berg open. Hierdoor promoveerde La Planche naar een berg van de hoogste categorie. Belachelijk vind ik het, deze fake finish, en toch wil ik hem op, al even belachelijk. Kleinste verzet peddelend vol goede moed, boven staan 2 mannen uit onze groep me toe te juichen. Harkend, hijgend, rukkend aan mijn stuur, zigzaggend, kom ik boven. Als vanzelf spurt ik nog even door, ongecontroleerde kracht. Het is voorbij! Als ik naast mijn vrienden tot stilstand kom sta ik te beven, koud zweet en gloeiend van trots.