226km in 8h06 / 2164 hoogtemeters / ~ 27,8kmh / ~ hartfrequentie 135/min

Na een rustige eerste vijf kilometer sprinten de mannen uit de kopgroep weg. Ik sprint er achter aan, vandaag is mijn dag. Ik hoef niet langer mijn krachten te verdelen. Vol gas erachter aan. We zoeven de stad uit. Een stoplicht springt op rood, er komt een vrachtwagen aan. Ik ben ze kwijt! De tour wacht op niemand, de kopgroep ook niet. Het peloton ligt achter me, de kopgroep haal ik nooit meer in. Terwijl ik in ijdele hoop nog even doorsprint, zie ik ze uit het zicht verdwijnen. Met nog 220 kilometer te gaan, kan ik mijn energie niet aan deze sprint verkwisten. Ik ga op eigen tempo rijden, de bus, zoals het peloton ook wel genoemd wordt, haalt me zo wel in. Een half uur later fiets ik nog steeds alleen. Heerlijk vind ik het, even geen commentaar. Een aantal ervaren en ongetwijfeld goed bedoelende renners hadden vanaf dag 1 verwoede pogingen gedaan de bus te organiseren volgens een aantal door henzelf gestelde regels. De musketiers noemden ze zich.

De eerste ravitailleringspost, daar staat de kopgroep! Ik vraag of ik kan aanhaken, maar ze spurten al weg. Ze denken dat ik het tempo niet kan houden. Op dat moment komen mijn twee maatjes op me af. ‘Trek’t je niet aan, Tessa, kom op we gaan verder!’ Lachend laten we de bus achter ons, we horen nog net genoeg om te weten dat de sfeer daar niet opperbest is.