Op gewicht

Zoals veel mensen hebben ook Olympische wintersporters ambities om “op gewicht” te komen én te blijven, maar skischansspringers en bobsleeërs hebben daar heel verschillende ideeën over. De skivlieger blijft graag lang in de lucht en wil dus zo licht mogelijk zijn, maar de bobsleeër legt graag meer gewicht in de slee. Naast de kilo’s zijn er meer factoren…

Hoe lichter hoe verder?

Met grote bewondering kijk ik graag naar het skischansspringen. Ik denk dat je wel stalen zenuwen hebben zijn om dat te durven. Volledige concentratie is nodig, want kleine fouten kunnen grote gevolgen hebben. Tijdens het afdalen van de schans naar de springtafel, gedurende de vlucht en bij de landing worden er behoorlijke krachten op het lichaam uitgeoefend. Voldoende spierkracht en een goede (spier)conditie zijn dus belangrijk. Een zwaardere springer maakt meer snelheid op de schans, maar wie lichter is kan vanwege het (vlieg)gewicht langer in de lucht blijven en dus verder springen. Het kan verleidelijk zijn om met het gewicht en de skilengte te manipuleren. Om dat te voorkomen heeft de FIS bepaald dat de er met kortere ski’s wordt gevlogen naarmate de Body Mass Index (BMI) lager is en sinds 2004 hanteert de internationale skifederatie (FIS) een ondergrens voor de BMI om de skiërs tegen zichzelf te beschermen. Op basis van voortschrijdend inzicht is de ondergrens voor de BMI in 2009 naar boven bijgesteld naar 21 voor mannen en 20,5 voor vrouwen. Lees verder.